ยิ่งเข้าใกล้ ยิ่งไกลห่าง

เรามีทฤษฎีสอนตัวเองว่า ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งไกลห่าง

ครั้งหนึ่ง เรามีความรักกับคนที่ รู้จักกันอย่างผิวเผิน...เขาน่ารัก และสนใจฉันมาก
เราคุยแลกเปลี่ยนทัศนติหลายอย่าง ...มันนานเท่าไหร่นะ ฉันลืมไปว่ามันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ

วันแรกที่รู้จักกัน ฉันนึกว่าเขาเป็นผู้หญิง ชื่อของเขาคล้ายผู้หญิงมาก แต่เมื่อได้รู้จักกัน ถึงได้รู้ว่า เขาเป็นหนุ่มน้อย ที่อายุห่างจากฉัน 2 ปี เขาไม่ได้เรียกฉันว่าพี่ เขาให้ความสนิทสนมกับฉัน อย่างเพื่อน ...ทุกคืนเราจะได้พบกันผ่านหน้าต่างสี่เหลี่ยม ทุกคืน จนฉันกลัว...กลัวจะกลายเป็นคนที่กลัวแสงอาทิตย์ เวลาของเรามีจำกัด มันน้อยมาก ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ในโลกเสมือน ฉันขอให้เขาโทรศัพท์ปลุกฉันทุก 6 โมงเช้า ซึ่งเขาจะตื่นเวลานั้น

เขาแปลกใจที่คนทำงานและเรียนไปด้วยอย่างฉัน มีเวลานอนน้อยมาก...ในเวลานั้น แดดยามเช้าดูอบอุ่นกว่าทุกวัน ฉันตื่นขึ้นมาเพื่อรอโทรศัพท์ของเขา ฉันตื่นก่อนเขาจะโทรมา ใจยังหวังว่า เขาจะไม่ลืม ใช่แล้ว เขาไม่เคยลืม เขาทำตามคำขอเสมอ

และเขาก็ทำตามที่หัวใจของเขาขอเช่นกัน ในคืนที่เราไม่ทันรู้ตัว เขาขอให้เราเลิกติดต่อกับเขา เลิกคุย เลิกพูด เลิกโทรหา และบอกอีกว่า ตื่นเอาเองบ้าง เบื่อจะปลุกแล้ว...คำมันแรงกว่าที่ฉันทบทวนมาก มันคือฝันร้ายที่ฉันไม่เต็มใจฝัน ฉันรู้ว่าทุกอย่างจะเรียกว่าสมมติขึ้นก็ได้ เช่นกันกับเวลาที่เธอมาอ่านสิ่งที่เขียนนี้ มันไม่ใช่ความจริงในโลกที่เราแบ่งกันหายใจ เข้า-ออก

ฉันน่ารำคาญหรอกหรือ...คืนก่อนหน้านั้น เราคุยกันถึงเช้า มันเป็นลางบอกเหตุ เขาพูดขึ้นว่า

"ฉันอาจเป็นเงาของแก เป็นอดีตของแก ถ้าวันหนึ่งตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าไม่มีฉัน แกจะทำไงวะ"

ฉันไม่รู้หรอกในเวลานั้น แต่เวลานี้ฉันนรู้แล้ว "ฉันคิดถึง"

ทฤษฎีเก่าๆของเรา ยังปรากฎรูปจริงเสมอ

คนเรายิ่งเข้าใกล้บางอย่าง ยิ่งไกลห่างจริงๆ...เช่นวันนี้

เพียงเพราะคำว่า ที่ว่าง พื้นที่ของกันไม่ได้ถูกแบ่งเผื่อไว้ในวันหน้า จึงมีเพียงควันจางของมิตรภาพ บทเพลงที่เขาชอบ เรื่องเล่า และเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม นิ้วมือและขนมปังที่เคยกินอวด ในคืนหนึ่งที่เขาเริ่มหิวระหว่างคุย

ความคิดถึง ทำให้เรานอนดึกแบบนี้อีกแล้ว หวังว่าเช้าขึ้นมาเราจะไม่ได้รอการโทรมาปลุกของใคร...เราหวังว่า จะไม่รอ