ก่อนตะวันลับฟ้า

ก่อนตะวันลับฟ้า เธอมองเห็นอะไร? คำถามที่ดูไม่มีความหมายในสังคมใหญ่ ในเมื่อยามค่ำคืน เราต่างยังมองเห็น มีแสงไฟ ราวกับว่า เมืองแห่งนี้ไม่เคยได้หลับไหลเลยสักราตรี

ลมหายใจของมนุษย์เงินเดือนหลับใหลในบ้านที่ประกอบขึ้นต่างกัน เช้าขึ้นต่างแยกย้ายเข้าอาคารสำนักงาน เป็นเช่นนี้ จวบจนหมดสภาพที่จะเป็นประโยชน์ต่อองค์กร เช่นนี้แล้ว สิ่งที่เราท่านเห็นกันทุกวัน ใช่สิ่งเดียวกันหรือไม่

ใครบางคนเอ่ยว่า แท้จริงคนเราต่างพยายามมองให้เห็นในสิ่งเดียวกัน หรือต่างกันแค่เพียงสองฝ่าย เหมือนคำถามฮอตฮิตในระยะที่การเมืองไทยร้องหาข้าง เพียงเพื่อสร้างความชัดเจนในการปะทะ เพียงเท่านั้น

เมื่อครั้งที่เรียนเพ้นท์ ครูท่านหนึ่งให้วาดรูปตามแนวความคิดตัวเอง เรียก อินดิวิดวลอาร์ท เพื่อนคนหนึ่งนำเสนองานในแนวโมโนโทน เพื่อนคนนั้นบอกว่าต้องการนำเสนอ สีในหัวใจคน คือ มี ขาว-ดำ แต่ในองค์ประกอบศิลป์ของเพื่อน เพื่อนยังปรากฏสีเทา

อาจารย์ร้องถาม ขาวคือความดี และดำคือความชั่ว แล้ว หากขาวเปื้อนสีดำ จะยังเป็นความดีอยู่ไหม

นั่นคือประเด็นของอาจารย์ แต่สิ่งที่ตกตะกอนอยู่ในสมอง ณ เวลานี้ คือ ใครเล่า คือคนดี ใครเล่าคือคนเลว ตราบใดที่ยังมีส่วนผสมอยู่ ยังมีสีเทา

สังคมของเรา มีเพียงสีเทา ที่เชื่อเช่นนั้นเพียงเพราะว่า สังคมของเราไม่สามารถบริสุทธิ์ เช่นแต่ก่อน แต่ก่อนที่มนุษย์จะรู้จักการการค้า มั่นใจเถิดว่า ใครต่อใคร ต่างเป็นสีเทาต่อกัน เราอาจเป็นคนดีของใครบางคน และอาจเป็นคนเลวสำหรับใครอื่น มันสำคัญไหม นี่คือคำถามที่น่าขบคิดว่า สังคมต้องการคนดี และต้องดีเพียงไร หากในหัวใจของเขา มีเชื่อโรคแห่งความละโมบ ตะกอนดำกวนจนน้ำใสขุ่นขึ้น เขาจะยังเป็นคนดีอยู่หรือ

สังคมไม่สามารถเป็นได้ตามปรารถนา ไม่มีวัน...แท้จริงแล้ว จุดยืนที่แท้คือความแปรเปลี่ยน เช่นกันกับคำว่า ปรารถนา ความต่างกันที่แสนพยายามหาจุดตรงกลาง เพื่อช่วยกันสร้างสังคมที่น่าอยู่ มีต้นไม้ไหวพริ้ว และเสียงหัวเราะ เห้นทีจะมีใตตัวหนังสือ ของนักเขียนช่างฝัน

เราต่างลืมตาตื่นขึ้นมาเพื่อพบกับสังคมสีเทา เราแหวกว่ายในถังสีของเมืองขนาดใหญ่ โลกของเราไม่ใช่สีฟ้าอย่างที่ใครเชื่อ โลกเราเป็นสีเทา...ที่กวนสีไม่เข้ากันดีนัก วันนี้เราอาจว่ายไปพบกับผลึกก้อนสีดำ วันนั้นเราอาจลงเอานิยามสังคมว่าเหลวแหลก น่าอัปยศ แต่ถ้าอดทนทนอยู่ไป อาจได้พบสีขาว ที่อาจทำให้เราอภัยกับสิ่งโสมมที่ผ่านมาทั้งหมด

สิ่งนั้นคือความรัก ความรักทำให้โลกเป็นสีขาว ไม่ใช่สีชมพู แล้วจะมองเห็นกันไหมว่า ความรักนี่เองที่ทำให้สังคมน่าอยู่
ความรักอยู่ในสายลม ลมหายใจของคนเราเพียงแต่ หัวใจของคนนี้ต่างกัน ความรักจึงต่างกัน ไม่อยากลงเอยเลยว่า ความรักก็จะกลายเป็นสีเทา เมื่อความละโมบปรารถนาในรัก มีเกินกว่าความหมายดีๆที่แบ่งกันมีความสุข

ก่อนตะวันลับฟ้า หรือก่อนเราปิดม่านดวงตา เรามองเห็นอะไร...มองเห็นความรักในโลกใบเทา ในสังคมที่พึงปรารถนา หรือมองเห็นเพียงมายาของตัวละคร...เราคงต้องใช้ใจช่วยกันดูแล้ว