เสบียงแห่งความรัก

ความรัก...ความรู้สึกที่มีเวลาเป็นตัวปรุงแต่ง ให้ผันเผียน ประสบกับความสุขเหลือล้น และความทุกข์นานา...และความรักนี่เองที่ทำให้นาฬิกา วิ่ง เดิน ได้อย่างมีความหมายมากขึ้น มีจุดหมายมากขึ้น แม้ว่า จุดหมายที่วางไว้ อาจไม่ใช่ทางที่คาดไว้ก็ตาม

ตอนเด็ก เวลาออกค่าย แม่จะห่อขนมไปให้กินในกระเป๋านอกเหนือไปจากของกินที่ทางโรงเรียนจัดให้ เพราะความที่เป็นคนขี้โรค ต้องมีขนมหวานกินเรื่อยๆ เพื่อเพิ่มน้ำตาล และให้อิ่มท้อง ขนมที่ชอบมากจะเป็นขนมน้ำดอกไม้ สีสวยๆ จำได้ว่าเวลาไม่สบายจะกินอาหารไม่ค่อยได้...ขนมน้ำดอกไม้เป็นอาหารหลักในแต่ละมื้อ เพราะทำจากแป้งไม่หวานเกินไปนัก กินได้หลายชิ้น อยู่ท้องดีนัก แม่จะไปซื้อที่ตลาดวัดไทร ทุกเช้าเมื่อรู้ตัวว่าไม่สบาย ฉันจะกลายเป็นเด็กน้อยๆอีกครั้ง...เห็นความรักของแม่ชัดเจนขึ้น

จะว่าไป.เสบียงนี่สำคัญนะ และที่ฉันคิดว่าสิ่งที่มีในใจคือความรู้สึก ความรัก และไม่ควรขาดเสบียงเช่นกัน

ทุกสิ่งต้องมีอาหารหล่อเลี้ยง ทั้งร่างกาย และหัวใจ...แล้วสิ่งใดเล่าคืออาหารสำหรับความรู้สึก

กว่าเราจะรู้ตัวว่าสิ่งใดกันที่จำเป็น ขาดไม่ได้ นั่นจะเด่นชัดเมื่อยามขาดหาย ความรู้สึกที่ว่างโล่งไร้ที่ยึดเกาะ เมื่อนั้น ความรู้สึกที่เรียกว่าความหวัง จะถูดจุดด้วยประการไฟดวงเล็กๆ เพื่อให้หัวใจได้อบอุ่นขึ้นบ้าง

ตอนอยู่ที่เชียงใหม่ ฉันเหงามาก ฉันขับรถไม่เป็น ขี่จักรยานไม่ได้ ไม่รู้จักเส้นทาง และมีแต่ความขลาดกลัว บ้านเป็นสถานที่เดียวที่ฉันรู้สึกว่าเป็นทั้งที่คุมขัง และเป็นโลกทั้งใบของฉัน...ฉันโทรกลับมาบ้านที่กรุงเทพฯบ่อยมาก เหมือนมันไม่พอ ขาดความมั่นใจ ไม่รู้สึกว่าพอ ที่จะคุยกับแม่ และเพื่อน..ฉันขาดเสบียง ฉันไม่ได้ตุนมาจากกรุงเทพฯ

ต้นไม้ที่บ้านพ่อ ออกลูกดกดีมาก พ่อมีบ่อปลาขนาดกลาง มีหมาพันธุ์บางแก้วจำนวนหนึ่ง ทั้งหลายเหล่านี้ ฉันคิดว่าจะช่วยให้คลายเหงา ทว่าฉันเหงา เพราะฉันลืมเอาบางอย่างมาจากกรุงเทพฯ มันคือความพร้อม..ฉันไม่พร้อมเลยในเวลานั้น ที่จะอยู่ยาวๆที่เชียงใหม่ ผืนดินด้านที่มองทางทิศเหนือเห็นภูเขา ทิศตะวันออกที่มีฟ้าครามสีแปลก ทางทิศใต้ที่มีทุ่งเลี้ยงวัว และทางตะวันตกที่มีหอกระจายเสียงของหมู่บ้าน...แต่ใจของฉันไม่พยายามทำความคุ้นเคยเอาเสียเลย

ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมา หมอกจางๆยามเช้า อากาศที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ความสดชื่นที่แท้ความเขียวที่สดใส ฉันบันทึกสิ่งเหล่านั้นกลับมาเพื่อเป็นเสบียง คราวนี้ฉันจะไม่พลาดอีก มาถึงตรงนี้ ฉันเข้าใจขึ้นแล้วว่า เสบียงแห่งความรักนั้น คือการซึมซับ ในสิ่งต่างๆด้วยใจด้วยความรัก

หลายต่อหลายครั้งที่ฉันคิดถึงสิ่งอื่น จนลืมสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เมื่อครั้นจากไป ก็ได้แต่คิดถึง แท้ที่จริง เราสามารถกักตุนความรู้สึกที่สวยนั้นเป็นเสบียง เมื่อวันต้องจากไป แน่นอนว่า ภาพแห่งความทรงจำไม่เคยเลือนหาย

ฉันไม่ป่วยเมื่อยามอยู่ที่เชียงใหม่ ฉันพยายามสุขในสิ่งที่เป็น ในเมื่อฉันขับรถไม่ได้ ขี่จักรยานไม่เป็น และพ่อไม่เคยขังฉัน ฉันจึงเริ่มออกเก็บเสบียงรสแปลกบริเวณรอบๆหมู่บ้านด้วยสองเท้า...ความเป็นชนบทที่แท้ เกิดขึ้นต่อหน้า ท้องทุ่ง ฝูงวัว และภาษาเมืองที่ฟังแล้วน่ารักดี

เสบียงความรักเติมขึ้นทีละนิด ทุกวัน จนเต็มเปี่ยมเมื่อวันกลับ...ฉันคิดถึง จะไม่โหยหา ฉันมีเสบียง

ทุกวันฉันเติมเสบียงความรักจากคนรอบข้าง เผื่อวันหน้าหากจะต้องเดินทางไกล อาจห่างกัน ฉันจะไม่ขาดเสบียงอีก


เสบียงความรักอย่างไรเล่า คนดีของฉัน