เงาของความเหงา - ร่องรอยของความสุข

เงาของความเหงา ซ่อนตัวอยู่ที่ใดหรือ

ในงานเขียน บทกวี และคำประพันธ์หลายหลาก หรือแม้แต่ในคำพูดของใครบางคน คำนี้เพียงคำเดียวที่เปลี่ยนแปลงความรู้สึกที่ร่าเริง ในขณะที่กำลังพบความสุข ซึ่งบดบังความทุกข์ที่อยู่ลึก.. ลึกจนก้นบึ้งหัวใจ

ความรู้สึกบางอย่างที่แทรกตัวอย่างเงียบเชียบ ค่อยแผ่ขยายพองตัวเมื่อยามที่เสียงหัวเราะ ค่อยๆจางหาย รอยคิ้วที่โค้งสนุก วางตัวคล้อยลงต่ำอย่างล้าเหนื่อย กี่นาทีกันกับเสียงหัวเราะ กี่ชั่วโมงกันกับความโดดเดี่ยว

เสียงดนตรีทำนองเก่า ดังมาไกลๆ เพลงที่ครั้งหนึ่งเคยประกอบบทประพันธ์ของสองพ่อลูก ช่วยกันนวดดิน และปั้น ปั้น ปั้น ความสนุก และเสียงหัวเราะ ในเวลานั้น สิ่งที่เด็กน้อยไม่มีวันเข้าใจ นั่นคือ เงาแห่งความเหงา

เด็กน้อยเหงา พ่อทดแทนด้วยรอยยิ้ม การใช้ชีวิตของคนที่ไม่อาจกำหนดรูปร่างครอบครัวได้ เป็นความจริงที่แสนเจ็บปวด ทรมานทุกครั้งที่ต้องโบกมือลาจากกัน ทั้งที่ น่าจะอยู่คุย อยู่เล่นด้วยกันก่อน

"พ่อ..ไหนว่าจะสอนปั้นดินไง"

มันอาจเป็นเพียงฉากหนึ่งของละครหลังข่าว มันอาจเป็นเพียงบทละคร แต่สำหรับบางคน อาจเป็นผู้แต่ง ผู้ชม ผู้เล่น บทบางบทที่มีอยู่ ไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องจริง ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยประสบ เขาเคยได้รู้สึกถึงความเหงา ที่แทรกตัวเข้ามาแทนที่ความสุข รอยยิ้ม เสียงพูดคุยระหว่างกัน ระหว่างพ่อกับลูก

ความรู้สึกที่ไม่อาจเรียกว่า สุข ทุกข์ หรือความเหงา...จะเรียกอย่างไร จะจับแยกออกมาอย่างไร ในเมื่อมันคละเคล้าเสียจน ไม่อาจแยกขาดได้...ในความเหงาก็มีร่องรอยของความสุข

เวลาฝนตกลง ระหว่างที่ฝนเริ่มซา ความเหงาเข้ามาทักทายอีกครั้ง...หนักหน่วงกว่าเมื่อตอนฟ้าคำราม และลมพัดรุนแรง ...กับคนที่อยู่ลำพังด้วยแล้ว จะเรียกว่าทุกข์หรือสุขดีนะ ในเมื่อภาพความหลังเก่าๆ พี่น้องเล่นสร้างบ้าน ผ้าห่มผืนบางที่แย่งกันห่มนอนเพราะเย็นสบาย หมอนเรียง
เป็นผนังกั้น บ้านของเราสองพี่น้อง บ้านที่สร้างขึ้นในบ้านสวนเรือนไม้ พื้นกระดานเย็นเยียบ...เสียงหัวเราะกับบ้านที่เราสร้าง พี่นอนขดตัว น้องนอนเกยกัน มันทำให้ยิ้มได้นะ นี่ไงความสุขเกิดขึ้น เกิดขึ้นมาจนได้




***กีรติเคยเขียนบทกวี "ดนตรีในความเงียบ" ไว้ให้

จังหวะของเพลงหนึ่ง
คล้ายคลึงกับลมหายใจเข้า-ออก-เข้า-ออก
ซึ่งซ่อนความอ่อนไหวและความลับของความรู้สึก

ในหัวใจเรา มีจังหวะการเต้นที่ต่างกับจังหวะของการหายใจนะ
มันต่างกันจนคล้าย และคล้ายกันจนต่าง
เมื่อรู้ว่าเหมือน เห็นจะเป็นนาทีที่ไม่หายใจ จนจังหวะการเต้นสงบลงเช่นกันเป็นเช่นเดียวกันในที่สุด_____________________________เขาเรียกว่าตายนี่นะ

บทเพลงคล้ายการหายใจ
จังหวะเคลื่อนไปเสมอจนจบเพลงนั้น
ระหว่างจังหวะในเสียงดนตรี คือการเต้น
ของใจตนมันอาจเดินช้า หรือเร็วกว่า

ดนตรีในความเงียบ...เธอเคยได้ยินไหม
เสียงของความเงียบ เธอเคยได้ยินหรือเปล่า
ไพเราะหรือแสนเศร้า แล้วใครกันนะที่บรรเลงเพลงนี้
ใช่ตัวเธอไหม หรือใครกัน

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างฟังเพลง..เพลงแห่งความเงียบ
มันอาจดังเสียยิ่งกว่าเพลงนั้น
ดังเสียจนทำให้โลกทั้งใบเงียบใบ้
เช่นกันกับหัวใจที่ล้าเหนื่อยของเธอ___________________________ โลกเงียบไปแล้ว

ลมเอย เสียงของเธอช่างไพเราะ
หูของฉัน...ใจของฉันบอกกับฉันว่า
ในโลกเงียบเชียบเช่นนี้
เธอคือดนตรีที่ไพเราะเหลือเกิน เจ้าลมหายใจ

2006-06-24 19:05:52/กีรติ

เงาของความเหงา - ร่องรอยของความสุข...ฉันไม่เคยแยกออกมาให้รู้สึกอย่างกระจ่างได้สักครั้งเลย