หลังม่านหน้าต่างบานนั้น

วันอาทิตย์ที่สองเดือนตุลาคม มาถึงแล้ว...มาถึงจนได้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้รู้สึกแบบนี้อีกครั้ง นั่นคือ "รู้สึกใจหาย"

นานมาแล้วฉันสูญเสียความรัก อย่างกระทันหัน วันนั้นเป็นวันที่เขาบอกให้รู้ว่า "หมดแล้วนะ เวลาของเราสองคน มันจบแล้วนะ ผมไปแล้ว ดูแลตัวเองด้วย อย่านอนดึก กินข้าวด้วย อย่ากินเผ็ด อย่าดื้อกับหมอ"...แค่นี้เอง กับความรัก ความรักครั้งเก่าที่มีเพียงความทรงจำสีซีด มีเพียงเส้นร่างดินสอ เหมือนการเพ้นท์สีน้ำจางๆ ผ่านเวลาสีนั้นกลืนหาย แผ่วเบา เหลือเพียงความรู้สึกเท่านั้น

ฉันซุกตัวเองในห้องนอน ทุกวัน ทุกคืน เป็นเวลานาน ..อ่านหนังสือบนเตียง ฟังเพลง และวาดรูป ในนั้น ในห้องนอนชั้นสองของบ้านที่ไม่มีใครขึ้นมารบกวน ฉันอุ่นใจตัวเองในนั้น ห้องนอนเล็กๆ ที่มีม่านสีเหลือง

ที่ระเบียงของชั้นสอง ฉันจะออกมารับลมเย็นๆบ้าง สำหรับวันอาทิตย์แรกของความคิดถึง วันที่ฉันไม่ได้ไปไหน มันเหงาแบบนี้นี่เอง

ฉันเริ่มเขียนในนามปากกา กีรติ

กับคำว่า "สวัสดี"

มีผู้คนมากมายเดินวนเวียนอยู่ในสังคม
มีผู้คนมากมายผ่านเข้ามาแล้วผ่านเลยไป
ต่างเริ่มต้นและสิ้นสุดตรงนี้
สวัสดีค่ะ

คำทักทายที่แสนเรียบง่าย
แต่เธอรู้ไหมว่าคำทักทายที่แสนเรียบง่ายนี้
เป็นตัวเริ่มต้นของสิ่งต่างๆ
และจะจบลงในอนาคต

เพราะแม้มีการดำเนินอยู่
ก็ใช่ว่าจะหามีจุดสิ้นสุด
ไม่ฉันแสนจะเข้าใจทุกอย่าง
ฉันน่าจะเข้าใจอะไรได้ดี

แต่ฉันนี้เองที่กลับไม่ยอมรับสิ่งใด
กับทุกอย่างที่ควรเป็นไป
เพราะฉัน กลัวคำว่า
สวัสดีค่ะ

โดย : กีรติ [ 15/04/2005 , 00:35:13 ]

กีรติเกิดขึ้นหลังเรื่องเหงาๆ...นานทีเดียว
หลังจากนั้นฉันเขียนมันออกมาทุกอย่างด้วยหัวใจ ด้วยเรื่องจริง ด้วยความรู้สึก และมีเขาอยู่ในนั้นเสมอ...เสมอมา
แต่ก็มีหลายครั้ง ที่ฉันหยุดคิดถึงเขา...คนที่ฉันได้รับทั้งความสุขและน้ำตา...นิทานความรักของฉัน

ฉันอยากเรียกความรักครั้งเก่าว่านิทาน จะได้จบลงที่ว่า "นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..."

ถึงจะเป็นเรื่องที่เคยเจ็บปวด แต่เชื่ออยู่ว่า มันไม่ร้ายแรงจนทำให้ทุกอย่างต้องดับบอดลงไป

และฉันก็เริ่มได้ยินเสียงแห่งความเงียบ...กับการได้อยู่เพียงลำพัง

มองออกไปนอกหน้าต่าง
มีเพียงความืดมิดที่ปกคลุมไปสุดสายตา
ไม่ว่าจะมองให้ใกล้ หรือไกลเพียงใด
มีเพียงเงาดำๆและเสียงแห่งความเงียบเท่านั้น

น่าแปลกที่คืนนี้ฉันหยุดคิดถึงเธอ
ในมุมที่ฉันเฝ้าหาตลอดมา
และฉันได้พบในมุมอีกมุมหนึ่งที่สำคัญกว่า
นั่นคือตัวตนของฉันที่ซุกซ่อนอยู่ในเงามืดนั้น

จะกล่าวลาเธออย่างไรดี
ให้นุ่มนวลและแผ่วเบาที่สุด เท่าที่จะทำได้
เธอ..คนที่แสนดีของฉัน ที่เคยร้องเพลงเพียงเพื่อบอกกับฉันว่า ไม่รักแต่คิดถึง

มองออกไปนอกหน้าต่าง
มีเพียงความืดมิดที่ปกคลุมไปสุดสายตา
ไม่ว่าช้า หรือว่าเร็ว ปลายทางของเราทั้งสอง
ก็ต้องมาสิ้นสุดที่คำว่า ...ลาก่อน อยู่ดี

--------------------------------------------หลังหน้าต่างบานนั้น ฉันเป็นฉัน กีรติ/ปลายฝน สักวันฉันคงเปิดม่านให้แสงตะวันและแสงจันทร์สัมผัสฉันอย่างที่ควรจะเป็น...แค่แอบมองแบบนี้ คงไม่พอแล้ว