ตลอดเวลา

เคยทำอะไรแบบเดิมตลอดเวลาไหม...ไม่เคย...
ฉันตอบได้ทันทีว่าไม่เคย นอกจากการหายใจแล้วฉันไม่เคยคิดทำอะไรอยู่อย่างนั้น ตลอดเวลา

แน่ล่ะว่า มันเป็นเรื่องสามัญมาก..ใครต่อใครก็ไม่ต่างไปจากนี้ แต่ที่ฉันรู้มีสิ่งหนึ่งที่ฉันสามารถทำมันได้มากรองลงมาจากการหายใจ นั่น คือคิดแล้วถ่ายทอดมันออกมาในงานวรรณกรรม

ฉันเคยอ่านบันทึกจากหุบเขาฝนโปรยไพร ของพี่ชายที่ฉันรัก กนกพงศ์ สงสมพันธุ์....เขานี่หนาที่เคยบอกว่า อยากเก็บเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตในรูปของวรรณกรรม...ฉันเพิ่งรู้ ฉันเองก็คิดแบบนั้น เพียงแต่เริ่มเขียนช้าไปนิด แต่สั่งสมมานานจนเป็นวัตถุดิบที่เพียงพอในปริมาณหนึ่ง

ฉันขีดเขียนอะไปตามอำเภอใจจนมันเป็นรูปร่างเต็มที่เมื่อตอนไปเรียนภาคสนามที่ อยุธยา...ตอนนั้นเหงาระหว่างการเดินทาง คิดถึงคนบางคนที่เชียงใหม่เหลือทน บ้านเรือนไทยริมน้ำ เหมาะสมที่จะเริ่มต้นเขียน ฉันเขียนจนได้....เช้าวันรุ่งขึ้นถึงได้รู้ว่า เวลาเขียนออกไปแล้ว เราโล่ง โปร่ง สบาย...ฉันไม่เบื่อเลยเวลาเขียนรายงาน..ขอให้ได้เขียน และมีคนอ่าน .............อ่านความคิดฉัน

ฉันเขียนให้เธออ่านที่บ้านพี่วินทร์...นานหนึ่งปีแล้ว
ไวมาก...1 ปีเต็มกับงานมากมายของฉัน...ฉันเห็นตัวเองในนั้น เห็นเหตุการณ์ และเรื่องราวนานา ความทรงจำของฉันฉายขึ้นเหมือนภาพยนตร์ ทว่ามันชัดเจนเสียจนน่าตกใจ ราวกับว่า เพิ่งผ่านมาเมื่อสักครู่...ความละเอียดอ่อนของมิตรภาพ ทำฉันตื่นตัวเสมอ

ถ้าถามว่า เวลา 1 ปี ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง
หนึ่งในนั้นคืองานเขียน...เขียนออกมาโดยไม่ต้องรับรู้ว่าจะขายได้ไหม...จะดีเลิศไหม ฉันเขียนออกมาเพื่อรับใช้ความรู้สึกตัวเอง
ฉันมีความรักกับงานเขียนตัวเอง ฉันถึงเขียนออกมาบ่อยครั้ง อย่างไม่รู้เบื่อ

ฉันเพียงอยากเอ่ยคำว่า...ฉันรักแล้วฉันจะทำ...ฉันเอ่ยกับตัวเองแบบนี้ตลอดเวลา


แด่ 1 ปีที่มีความสุขกับการเขียน ที่ www.winbookclub.com