แม่ครัวคนเก่ง

นับจากนาทีที่ฉันหลับตา ฉันยังไม่แน่ใจนักว่า สิ่งที่ได้รู้สึกขึ้นมานั้น เป็นความฝัน หรือความจริง

ในวันที่ฉันรู้สึกราวกับว่าตัวเองตัวเล็กลง...เล็กลง เหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง โลกมีอะไรอีกมากที่ฉันไม่สามารถเข้าใจได้หมดครบถ้วน และบางอย่าง ก็เข้าใจในแบบเพ้อฝัน มันเป็นเรื่องของจินตนาการที่แน่นอนว่า มันอาจห่างไกลจากความเป็นจริง

เคยไหมที่เล่นคนเดียว

อยู่คนเดียวแต่มีความสุข ในหัวมีจินตนาการที่สดใส ฉันเคย...ฉันคิดฉันเป็นแม่ครัว

ของเล่นพลาสิกรูปข้าวของเครื่องใช้ในครัวถูกวางเรียงกันที่ร่องสวนมะม่วง ร่มเงาทำให้บรรยากาศยามสาย ไม่ร้อนและมีลมที่พัดมาจากท้องร่อง เห็นระลอกริ้วน้ำเป็นขีดสาย มันสวย และน่ามอง

เก็บใบกระถิน ใบหญ้า และดอกไม้บางดอก มาปลิด หั่นเป็นสมมุติอาหาร อาหารกำลังลงหม้อ ฉันตักขาย จำได้ ฉันคิดว่า ทำอาหารขาย เดี๋ยวจะมีคนมาซื้อ ไม่นานฉันแปลงร่างเป็นคนซื้อ ...อาหารน่าตาน่ากิน ฉันเลือก หยิบ และจ่ายเงินใบไม้ อาหารวางซ้อนกันในพลาสติกรูปปิ่นโต...ฉันหยิบหิ้วย้ายไปอีกที่

วันนี้ขายของหมด นับเงินใบไม้...จะเอาไปซื้อขนมให้แ ม่

ที่บ้านสวน...จำได้ว่าน้ำท่วมบ่อย ของเล่นพลาสติกลอยตามน้ำไปแล้ว นั่นจานข้าว ปิ่นโต ช้อน ถ้วย และเงินใบไม้...ลอยไปไกล ออกสู่ลำคลอง..ฉันได้แต่มอง ของเล่นของฉัน

------------------------------------------------------------------------------------------------

ฉันทำขนมไปให้เพื่อนกิน ขนมขาไก่ ที่ฉันตวงแป้ง ใส่ส่วนผสม นวด หมัก ปั้น และอบ ชิม.....ทำเองหมด แต่ครั้งนี้ไม่ได้ทำขาย แต่ทำให้เพื่อนกิน เพื่อนร้อง ขนมขาไก่ แข็งน้องๆหิน ฉันว่า มันออกจะกรอบกรุบน่าเคี้ยว ฉันหลอกตัวเอง

ไม่มีแม่ค้าขายขนม ไม่มีลูกค้า ไม่มีเงิน......................ไม่มีแม่ครัวคนเก่ง

มีแต่ความจริง-------และความฝัน

จินตนาการที่ลบไม่ได้

บางครั้งอยู่กับสิ่งที่คิดขึ้นเอง ก็สุขใจดี เพียงแต่ต้องเข้าใจเท่านั้นว่า มันไม่ใช่ความจริง