ความรัก (ที่มีตึกคณะสถาปัตยกรรมมาคั่น)

ความรัก...บางครั้งก็จับต้องสัมผัสไม่ได้
ฉันเคยคิด..ความรักของฉัน ฉันเลือก ฉันออกแบบ ฉันปรารถนา..ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากให้เธอรักฉันนะ

นานเท่าไรแล้วคนดี..ที่เราได้แต่เฝ้ามองกันอยู่อย่างนี้ ฉันจำไม่ได้หรอกนะ อาจเป็นฤดูหนาวเมื่อ ปี 47 ปีที่ฉันเข้าใกล้เธอมากที่สุด
จำได้ไหมนะ เราเจอกันระหว่างทางไปมหาวิทยาลัย เธอมองฉัน เราเรียนที่เดียวกัน เรามีตึกคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์มากั้น ห้องทำงานของเธออยู่ข้างๆตึกคณะของฉัน เรากินข้าวที่โรงอาหารเดียวกัน...น้ำมะพร้าว เธอชอบสั่งตัดหน้าน้ำใบบัวบกของฉัน เธอจำได้ไหม

ตอนที่เธอผมยังสั้น...เธอดูเด็กกว่านี้นะ หนวดเคราของเธอทำเธอใบหน้าคมดุ แต่แววตาเธอสิ ยังอ่อนโยนอยู่ดี ฉันยังเคยเห็น เธอมองมาที่ฉัน แววตาขี้สงสัย อยากรู้ใช่ไหม ว่าฉันลงรถเมล์ป้ายไหน ฉันเองก็อยากรู้ว่าบ้านของเธอหน่ะ หลังคาสีอะไร...

วันไหนถ้าฉันออกจากบ้านสาย เราจะได้เจอกันทุกครั้งเลย 8.30 น. เธอจะได้เจอฉัน ฉันคิดว่ามันคือเรื่องบังเอิญ ฉันรู้ว่าเธอจะออกมาเวลานี้ ฉันมาเวลานี้ เราเคยยืนใกล้กัน ผมของเธอสัมผัสร่างกายฉัน ผมเธอยาว..อ่อนนุ่ม น่าสัมผัส ฉันภาวนาให้รถติด และอย่าให้เธอขยับไปไหนเลย ฉันขออยู่ใกล้ๆแบบนี้ เท่าที่มีโอกาส

เธอลงป้ายกรมศิลปากร เพราะนั่นเป็นทางเข้าคณะของเธอที่ใกล้ที่สุด สำหรับฉัน ฉันลงที่ท่าช้าง เดินเข้าห้องสมุด อยู่ทำรายงานที่นั่น...ระหว่างวัน ฉันหาเรื่องเดินไปที่ห้องภาพพิมพ์บ่อยๆ เธอยังคงทำงาน เธอขยันดีนะ ผมยาวของเธอบดบังใบหน้าขาวๆ ฉันยังจำเสื้อผ้าที่เธอสวม ชุดที่มีไม่มาก ฉันจำได้ดีเลย...เสื้อสีขาวนวล สีเขียว และสีฟ้าลายทาง เธอชอบมาก

ภาพพิมพ์ของเธอได้รางวัล...เธอได้เหรียญทอง เหรียญเดียวกับพ่ อ ฉันเลย เธอเก่งมาก...ฉันชื่นชมเธอ งานของเธอ อยู่อย่างนี้ มานานเท่าไรแล้ว...ฉันอยากรู้จังเลยนะว่าในหัว ในใจของเธอ เคยคิดแบบนี้บ้างไหมนะ

มีอยู่งานหนึ่ง งานแสดงศิลปะของครูมณเฑียร บุญมาที่หอศิลป์เจ้าฟ้า..เธอนั่นเองที่เลือกเข้ามายืนใกล้ๆฉัน..เธอวัดส่วนสูงใช่ไหม ฉันแอบคิดนะว่าเธอสงสัยสิท่าว่าฉันตัวสูงแบบนี้ เธอจะเตี้ยกว่าหรือเปล่า ชายเสื้อของเธอ แขนเสื้อของเธอ ยังสะกิดให้ฉันรู้ตัว เธออยากรู้จัก อยากพูดคุย ใช่ไหม

วีระพันธ์...เธอรู้จักชื่อฉันหรือเปล่า...ฉันอยากมีชื่อเสียง ให้ชื่อของฉันเข้าหูเธอบ้าง เผื่อเธอจะเรียกชื่อฉันได้ถูกต้องขึ้น ไม่ใช่เพียงเธอคนนั้น อยู่อย่างนั้น...

สายตาคู่เดิมของเธอ...ตาเล็กๆในม่านผมรุงรัง เธอน่ารักเหลือเกิน นิ้วเรียวยาวที่ทำงานศิลปะสวยงามให้ได้ชมกัน ฉันปลื้มนะ..วันนี้ที่เธอหันมาฟังฉันและเพื่อนคุยกัน..เธอได้ยินใช่ไหมว่าฉันชื่ออะไร

ความรักของฉัน เคยนอนนิ่งในวันที่ฉันเห็น...ว่าใครคนนั้น มีคนอยู่ดูแลข้างๆ ฉันเดินออกห่าง และเฝ้ามอง อย่างที่เคยมอง บางครั้งความสุขกับความรัก นั่นอาจหมายถึงการแสดงความรักในใจเงียบๆ มองเห็นความน่ารักของเขา มองเห็นความสุขของเขา ถึงใจเราบอก "มันไม่พอหรอก" แต่อย่างน้อย ห้วงเวลานั้น เราก็สุข ใช่ไหม ของตวงความรู้สึกนั้นไว้...เพื่อรัก รักของเรา คนที่สายตาสวยที่สุดเท่าที่เคยพบ

***

ฉันเห็นเธอยิ้มให้เพื่อนของเธอ...เพื่อนที่ยืนอยู่หลังฉัน สายตาของฉันมองเห็นเสียก่อน...ฉันรับมาแล้วนะ รอยยิ้มเจ้าชู้ที่น่าหยิกที่สุด