ฝันร้ายของแม่

"ทุกเช้าฉันจะได้รับจดหมายจากชายคนหนึ่ง ...ทุกเช้าฉันจะอ่านแล้วยิ้ม...ฉันเก็บจดหมายเหล่านั้นไว้จนเต็มกล่องใบใหญ่ ฉันมีความสุขนะ"

ประโยคสุดท้ายก่อนที่สิรินจะจากไป เธอเขียนไว้บนกระดาษแผ่นเล็ก..เธอฆ่าตัวตายในคืนที่ฝนตกกระหน่ำ ทั้งที่เธอเป็นคนกลัวความสูง แต่เธอเลือกที่จะดิ่งลงกระแทกกับพื้นล่างอย่างไม่สงสารร่างกาย ที่แม่ของเธอเฝ้าถนอมมานานกว่า 20 ปี เธอตายทันทีโดยไม่มีอาการทุรนทุราย ร่างไร้ลมหายใจของเธอถูกนำส่งโรงพยาบาล แม่และน้องสาวเป็นลมล้มพับกับการจากไปอย่างกระทันหันของเธอ ไม่มีใครสามารถบอกอะไรได้ ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ เกิดขึ้นได้อย่างไร

ดวงหน้าของสิรินไม่มีริ้วรอยจากการกระแทก เธอนอนหลับ แม่เธอพร่ำบอกเช่นนั้น
"ลูกจ๋า ตื่นขึ้นมาได้ไหม แม่รักลูก ลูกได้ยินไหม ลูกแม่" เสียงโหยหวนของแม่ ดังไม่พอที่จะปลุกให้สิรินตื่นขึ้นจากนิทรา ที่เธอเลือก มุมปากบอกว่าเธอมีความสุข ทว่าหยาดน้ำตาของแม่ไม่ใช่น้ำตาจากความอิ่มสุข เธอกอดร่างที่บอบช้ำนั้น ร่างกายของแม่สั่นสะท้าน สินิตย์ยืนร้องไห้อยู่ปลายเท้าพี่สาว

หลังจากที่พ่อหย่าร้างไปแล้ว สิรินและสินิตย์ก็ตั้งใจไว้ว่าจะช่วยกันดูแลแม่

"พี่จะเรียนให้จบไวๆ ทำงานให้ได้เงินเยอะๆ แม่จะได้เลิกทำขนมขาย นิตย์ต้องช่วยกันนะ พี่ไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้อีกแล้ว" สิรินกล่าวพรางลูบผมน้องสาววัยเดียวกัน
"จ๊ะพี่..นี่ฉันก็ว่าจะไปสอนการบ้านลุกป้าศรีนะ ได้วันละ 50 บาท ฉันก็เอาแล้ว"สินิตย์ยิ้มและกอดพี่สาวไว้

"ไหนเล่าพี่ ไหนพี่จะอยู่ดูแลแม่ ทำไมทิ้งฉันไว้แบบนี้ ทำไมล่ะพี่"

แม่ล้มป่วยลงบ่อยครั้ง นับจากวันเผาสิริน ลูกสาวคนโตของเธอ เหลือเพียงเถ้าละออง นี่หรือคือพยานรักของพ่อ และแม่ เวลานี้มาเร็วเกินไป วัยแรกสาวที่สมบูรณ์แข็งแรง ควรจบลงด้วยการฆ่าตัวตายอย่างนั้นหรือ

"นิตย์..อย่าทิ้งแม่ไปอีกคนนะลูก ลูกเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวที่แม่มี รินเขาจากแม่ไปแล้ว ลูกเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่แม่เหลือ อย่าทำร้ายหัวใจแม่แบบพี่นะลูก แม่ไม่ไหวอีกแล้ว เมื่อก่อนตอนอุ้มท้องลูก แม่ไม่รู้หรอกว่าแม่จะมีลูกแฝด ท้องแม่ใหญ่มาก พอวันคลอดถึงรู้ว่าแม่มีลูกสาวแฝดสองคน ดูสิ หน้าเหมือนกันเหลือเกิน" แม่ลูบไล้ใบหน้าของสินิตย์น้ำตาของคนทั้งสองออกมาพร้อมกัน มือหยาบกระด้างสั่นระริก ยิ่งมองสินิตย์ แม่ยิ่งคิดถึงสิริน

"แม่จ๋า นอนเถอะนะดึกแล้ว เดี่ยวหนูนวดขาให้นะ แม่จะได้หายเมื่อย นะแม่นะ แม่นอนน้อยแบบนี้ ถ้าแม่เป็นอะไรไปอีกคน หนูจะอยู่ยังไงเล่าแม่"
"แม่นอนไม่หลับหรอกลูก แม่อยากให้นิตย์อ่านหนังสือให้แม่ฟัง เล่มที่รินชอบอ่านหน่ะลูก ได้ไหม"
"ได้ค่ะแม่ ต่อไปนี้ อะไรที่พี่รินเคยทำให้แม่ หนูจะเป้นคนทำให้เอง นะคะแม่ นอนนะคะ เดี๋ยวหนูอ่านหนังสือให้ฟัง"

สินิตย์อ่านหนังสือเรื่องหัวใจคนจร จวนจะจบเล่มแล้ว แม่ยังไม่วางสายตาจากเธอเลย เมื่อจบเล่มแล้ว แม่จึงหลับไปพร้อมคราบน้ำตา แม่แก่ลงไปมาก ตาบวมเปล่งและช้ำแดง สินิตย์ห่มผ้าให้แม่ แล้วเธอจึงไปนั่งคุดคู้ที่มุมห้อง เธอเอามือปิดปาก และร้องไห้ เสียงสะอื้นของเธอเป็นจังหวะเดียวกับลมหายใจแม่..เธอสับสนต่อการจากไปของพี่สาว เธอไม่รู้เลยว่าจะหาสาเหตุของการจากไปครั้งนี้ กับตึกที่เกิดเหตุ เป็นดาดฟ้าของหอพัก ที่เธอและพี่สาวมักจะขึ้นไปคุยด้วยกันบนนั้น สัญญาว่าจะเล่าทุกเรื่อง จะปรึกษากันเมื่อมีปัญหา บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว สินิตย์กลัวการอยู่เพียงลำพัง

สินิตย์หยิบกระดาษที่เป็นลายมือของสิรินขึ้นมาอ่าน กล่องใบใหญ่ ใบไหนกันที่เก็บจดหมายผู้ชายคนนั้น เธออยากอ่านว่าจดหมายนั้นเขียนว่าอะไร แล้วเกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตายของพี่สาวหรือไม่

http://www.hotmail.com

สินิตย์ไม่ได้ใช่อีเมล์นานแล้ว นับจากวันที่เธอทำงานให้กับโรงเรียนสอนคนตาบอด อีเมล์ของเธอและพี่สาวเป็นอันเดียวกัน รหัสคือวันเกิดของเธอทั้งสองคน

ในนั้นมีจดหมายของคนคนเดิมถึง 45 ฉบับ นี่หรอกหรือ กล่องใบใหญ่ของพี่สาว สินิตย์อ่านตั้งแต่ฉบับแรก จนฉบับสุดท้าย มันคือจดหมายมรณะที่ดึงหัวใจพี่สาวให้จมอยู่กับความรัก ความรักที่ไร้รูปร่าง ตัวตน เธอเกลียดผู้ชายที่ใช้ชื่อว่า สมภพ ใครสักคนที่อาจเดินสวนทางกับเธอ ใครกันที่พี่สาวมอบชีวิตให้ขนาดนี้

>>>ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ขอให้รู้เอาไว้ ว่าคุณได้ทำร้ายชีวิตของสิรินและพวกเราไม่มีวันให้อภัย

ไม่มีจดหมายตอบกลับ สินิตย์อัดอั้นที่ไม่มีวันได้รู้ว่าใครกัยคือสมภพ ชายคนรักของพี่สาวเธอ..ใครกันที่มีอำนาจสามารถพรากชีวิตที่สดใสของพี่สาวไปจากอ้อมแขนแม่

>>>หากวันหนึ่งคุณได้รู้จักความสูญเสีย เมื่อนั้นคุณจะรู้จักความรัก

บางคำของสมภพก้องอยู่ในหัวของสินิตย์ นี่อาจเป็นประโยคเชิญชวนให้พี่สาวของเธอฆ่าตัวตาย...สินิตย์เดินขึ้นมาบนดาดฟ้าของหอพักที่เกิดเหตุ เพื่อนของเธอพักอยู่บนชั้นสี่ เธอมาหาเพื่อนบ่อยขึ้น เพื่อขึ้นมาบนดาดฟ้า นั่งคิดถึงพี่สาว และลุกคลำร่องรอยเท้าซึ่งอาจยังมีคราบผิวกายของสิรินหลงเหลือ

"แม่"
"นิตย์อย่ามาที่นี่อีกเลย แม่รู้ว่าลูกอยากหาคำตอบกับเรื่องต่างๆ แต่ลูกรู้อะไรไหม สิ่งที่แม่ต้องการคืออะไร" แม่ถอนหายใจยาว "แม่อยากให้ลูก อย่าสนใจเรื่องที่รินตาย...แม่กลัว ให้รินตายไปครั้งเดียวได้ไหม ยิ่งลูกเข้าใกล้เรื่องพวกนี้ เหมือนแม่กำลังจะเสียลูกไป"

"แม่คะ แม่ไม่อยากรู้หรอกหรือว่าทำไม พี่เขาถึงทำแบบนั้น"
"รู้เพื่ออะไรหรือลูก รู้เพื่อตอกย้ำว่า รินไม่รักแม่อย่างนั้นหรือ แม่เสียพ่อไป พ่อทิ้งแม่ไป ครั้งหนึ่งแม่รอพ่อ หวังว่าจะกลับมา แม่รอ รอทุกวัน แม่ทรมานมากลูก กับความหวังที่ไม่มีวันเป้นจริง ทั้งที่รู้ว่าไม่มีสัน ทำไมเราจะต้องทรมานตัวเองแบบนั้น แม่รักลูกทั้งสองคน แม่ไม่อยากเสียใครไป แต่ถ้ารินเขาเลือกแล้ว แม่ก็ห้ามอะไรไม่ได้ แม่เลี้ยงได้แต่ตัวจริงๆนะลูกจ๋า เพียงแต่แม่ก็อยากให้เชื่อฟังแม่บ้างเท่านั้นเองลูก"

"แม่ไม่เสียใจแล้วหรือคะ หนูเห็นแม่ร้องไห้เมื่อหลายเดือนก่อน"
"เสียใจนะ แม่ยังนึกถึงรินอยู่ แต่แม่ต้องมีชีวิตเพื่อลูกสาวแม่อีกคนหนึ่ง เข้าใจไหมนิตย์ ว่าเราต้องมีชีวิตอยู่ อย่าเดินถอยหลังอีกเลย กลับบ้านนะลูก"
"ค่ะแม่"

ขณะข้ามถนนสินิตย์ปล่อยมือแม่ ร่างของเธอล้มลงด้วยแรงกระแทกจากรถยนต์ แม่ของเธอยืนนิ่งอยู่บนเกาะกลางถนน สินิตย์หัวฟาดพื้น เธอกำลังง่วงนอน เธอกำลังหลับ รอยยิ้มเมื่อมองเห็นว่าแม่ปลอดภัยเป็นภาพสุดท้ายที่แม่เธอเห็น

ไม่มีน้ำตาของแม่ ไม่มีเสียงสะอื้นไห้ แม่กอดร่างบอบบางของสินิตย์ เธอตายระหว่างทางส่งโรงพยาบาล

แม่นั่งเหม่อที่ชานหน้าบ้าน ต้นเดฟที่ลูกสาวทั้งสองคนช่วยกันปลูก ยังเขียวงามดี และแม่รดน้ำให้ทุกวัน
เธอบอกกับตัวเองว่า เธอเพิ่งตื่นจากฝัน ฝันของเธอเรื่องยาวมาก ฝันว่าได้แต่งงานและมีลูกสาวสองคน เธอยังจำวันเจ็บปวดในวันให้กำเนิด และความรู้สึกร้าวลึกในวันที่ลูกสาวจากไปทีละคน เธอดีใจที่เธอตื่น เธอคิดว่าดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่ใช่ความจริง

จนกว่าจะถึงวันสุดท้าย แม่คงต้องกล่อมตัวเองไปอย่างนั้นว่า สิ่งนานาที่เกิดขึ้น มันคือความฝัน...ความฝันเท่านั้น