โกปี้...ที่บางลำพู

ตั้งแต่เริ่มนอนดึก กาแฟก็กลายเป็นเพื่อนที่ดี

การเริ่มนอนดึกของใครหลายคน อาจมีบ้างที่ตรงกัน คล้ายกัน หรือต่างกันไปเลย
ฉันคนหนึ่งล่ะที่ติดนิสัยการนอนดึกมาตั้งแต่เรียนมัธยม เพียงแต่ว่า เวลาในการเข้านอน มันคืบคลานออกไปไกลกว่าเดิมเท่านั้น...เพราะบางวันอาจนอนเช้า

นานเท่าไหร่แล้วที่ฉันดื่มกาแฟ...ดื่มจนหมอสั่งห้าม เพราะโรคหัวใจและกระเพาะอาหาร แต่ฉันมันดื้อ..ฉันเพียงแค่ลดปริมาณอย่างน้อยฉันก็ไม่ใช่นักดื่มกาแฟ เพียงแต่กระหายรสชาติ กลิ่น ควันเท่านั้น

กาแฟที่ไปดื่มบ่อยมากที่สุด เห็นจะเป็นที่หน้าคณะจิตรกรรม ที่นั่นกาแฟอร่อย บรรยากาศดีมาก ร่มเย็น และมีสีสัน ในบางวันที่ต้องไปทำรายงานฉันจะพักสายตาจากการอ่านหนังสือ ด้วยการหาเรื่องกินเค้ก และดื่มกาแฟ..ทั้งที่ประเด็นมันคืออาหารตามากกว่า

หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตเริ่มเปลี่ยนตั้งแต่มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง
สิ่งนานาฉันหาได้จากบางลำพู ถนนที่ใกล้ที่ทำงานมากที่สุด...โกปี้ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดย่างเป็นกาแฟรสประจำที่ฉันติดใจ

รสชาติของโกปี้ร้านนี้ เข้ากันดีกับก๋วยเตี๋ยวเป็ดย่าง ได้กลิ่นเครื่องยาจีน และกลิ่นหอมของโกปี้สูตรเก่า...ราวกับว่า ฉันกลับไปเป็นเด็กดูดโอเลี้ยงหลังวัดอีกครั้ง ความหิวจางหาย ความสบายอารมณ์มาแทนที่ ถึงจะไม่มีใครที่รู้จักเดินผ่านร้านนี้ไม่มีเพื่อนที่มหาวิทยาลัยรู้เลยว่า

ในซอยเล็กๆแห่งหนึ่งบนถนนบางลำพู มีร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดที่น่ากิน มีโกปี้ที่แสนหอม..และมีฉันที่มานั่งรำลึกความหลังเพียงลำพัง...
เคยมีคนถามว่า นอนดึกๆแบบนี้ ทำไมไม่รู้สึกง่วงบ้าง
จะบอกเขา ว่าดื่มโกปี้ที่บางลำพูเท่านั้น เขาจะเชื่อไหมนะ....

แม้ว่าบรรยากาศจะน่านอนแค่ไหน แต่คงไม่ดีแน่ ถ้าจะรับผิดชอบตัวเองด้วยการง่วงซึม ในขณะที่ใครต่อใครตื่นตัวที่จะทำงาน...งานหนังสือที่รัก ฉันก็จะไม่คิดว่ามันน่าเบื่อ หากวันหนึ่งฉันเบื่อ ฉันจะไม่มีวันทนจนต้องบ่นกับใคร
*
*
*จะเรียกว่า โกปี้ร้านนี้ช่วยชีวิตไว้ก็ได้นะ..ดื่มเมื่อไหร่สดใสเมื่อนั้น..

คืนนี้อยู่ดึก...ทำให้นึกถึงโกปี้ร้านเก่า พรุ่งนี้ฉันจะไปดื่มอีกแก้ว