ความรักของฟ้า

ถนนสายที่มีกลิ่นหอม...อาจมีบางสายที่เราคุ้น กับกลิ่นความหลังของค่ำคืนก่อน
บางครั้งย้อนสะเทือนให้หัวใจต้องหยุดคิด...เวลาช่างผ่านไปไวเสียยิ่งกว่า
ยิ่งกว่านาทีที่นกน้อยกระพือปีกสู่ฟ้าไกล

เจ้านกตัวเล็ก
ประมาณค่ากำลังของตน ฟ้ากว้าง ช่างสูงเกินคะเน

แรงปีกบางสะท้านลมแรงกรีดเรียวปีกช้ำ
พอทานทนเพียงความสูงเหนือต้นไม้ใหญ่...เท่านี้หรือกำลังของตน

นกน้อยยังหวัง ฟ้าที่สูงจะทำให้หัวใจตนเปลี่ยนความคิดอย่างไรไหม

เมื่อครั้งยังเยาว์
มีคำสอนให้รู้จักคุณค่าของความรัก...ฟ้ากว้างไกลสักเท่าไรก็ยังปรารถนา
ให้บินลิ้มความสุขและลมเย็นเพียงพอเท่าที่จะทำ
หาใช่เกินกำลังแรงปรารถนา

เช่นนั้น นกน้อยจึงค่อยลดระดับฟ้า สู่กิ่งไม้ที่เพียงพอ
พอเพียงต่อการสนทนากับปุยเมฆ

ลมเย็น กลายเป็นดนตรีขับกล่อมให้วันคืนของนกน้อยนั้น ได้เข้าใจถึงความรัก
ความรักบนฟ้าไกล..ยังได้ยินเสียงสะท้อนกลับมาว่า

คิดถึงเสมอ แม้เราไม่ใกล้กัน


แต่เราไม่เคยห่างกันเลย

เช่นกันกับถนนสายเดิม ที่พาเราแยกจากกันในตอนสุดท้าย สองมือเคยกุมเกาะ บัดนี้มีเพียงความรู้สึก

ฉันเชื่อแล้วว่า แม้เราห่างกันสักเท่าไหร่ แต่เราไม่เคยไกลกันเลยสักนาที